EUPHORBIUM COMPOSITUM w leczeniu przewlekłych nieżytów nosa i zatok przynosowych.

Special: Autism. Especial: Autismo. Dr. Sharma (India) Press this link! Acione este link!.

EUPHORBIUM COMPOSITUM w leczeniu przewlekłych nieżytów nosa i zatok przynosowych.

Andrzej Jankowski, Zbigniew Kozłowski, Barbara Radwan, Jerzy Białek, Ireneusz Ciebiada
Słowa kluczowe: Euphorbium compositum, przewlekły nieżyt nosa i zatok przynosowych, leczenie antyhomosomatyczne.

Streszczenie

W pracy autorzy przedstawiają swoje doświadczenia w leczeniu przewlekłych nieżytów nosa i zatok przynosowych antyhomosomatycznym preparatem Euphorbium compositum. Badania były prowadzone w grupie 30 chorych. Za kryteria skuteczności działania preparatu posłużyły ocena stanu klinicznego chorych oraz wyniki badań rynomanotrycznego i bakteriologicznego. Porównanie tych kryteriów przed i po trzytygodniowej kuracji Euphorbium pozwoliło zaobserwować pozytywne działanie preparatu, objawiające się m.in. poprawą warunków oddychania przez nos i zmniejszeniem ilości zalegającej w jamach nosa wydzieliny.

Wprowadzanie

Jest wiele różnych klasyfikacji nieżytów nosa i zatok przynosowych, opierających się m.in. na ich przebiegu klinicznym czy też ocenie histopatologicznej. Oprócz tradycyjnego podziału na nieżyty zanikowe i przerostowe (3), należałoby wymienić chociaż podział na nieżyty alergiczne i niealergiczne, mechaniczne, infekcyjne i mieszane, zapalne, niezapalne i strukturalne (4,11) oraz takie, które dobrze bądź źle reagują na leczenie kortykosteroidami (9). Ogólnie można powiedzieć, że nieżyty nosa i zatok są wynikiem reakcji błony śluzowej na działający czynnik patogenny, co prowadzi do jej zmienionej reaktywności, odczynu obrzękowego, zaburzeń produkcji i wydzielania śluzu, upośledzenia transportu śluzowo-rzęskowego (β) oraz zmian zanikowych lub przerostowych. W konsekwencji u pacjentów przerostowych. W konsekwencji tego u pacjentów cierpiących na przewlekłe stany zapalne nosa i zatok dochodzi do wystąpienia wielu dokuczliwych objawów, takich jak: upośledzenie drożności nosa, zaleganie w jamach nosa nadmiernej ilości Śluzowej bądź ropnej wydzieliny, spływającej lub zasychającej w strupy, bóle głowy z uczuciem rozpierania twarzy oraz upośledzenie powonienia. Zmusza to chorych do częstego oczyszczania nosa i niekiedy do nadużywania kropli obkurczających. Za przyczyny nieżytów nosa i zatok uważa się m.in. podrażnienia pyłami i substancjami chemicznymi, niekorzystne warunki klimatyczne, czynniki infekcyjne (bakteryjne, wirusowe), alergie, choroby ogólnoustrojowe, wady budowy anatomicznej (np. skrzywienie przegrody nosa), choroby zębów, szczęki [3].Wyraźnie nasilone zmiany błony śluzowej i częste zaostrzenia w niesprzyjających okolicznościach, takich jak np. obniżenie odporności miejscowej i ogólnej oraz występowanie dodatkowej infekcji lub choroby układowej, mogą prowadzić w przypadku nieżytów zatok do powikłań i zmuszają niejednokrotnie do włączenia intensywnego leczenia miejscowego, połączonego z antybiotykoterapią lub zastosowania leczenia chirurgicznego. Unikniecie groźby powikłań w przypadkach niepowikłanych, złagodzenie przebiegu choroby, a w ostatecznym etapie jej zwalczenie, stało się podstawowym celem specjalistów leczących chorych na przewlekły nieżyt nosa i zatok. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu jest leczenie antyhomotoksyczne. Polega ono – wg dra Hansa-Heinricha Reckewega [2,7], twórcy homotoksykologii – na zastosowaniu preparatów zawierających substancje czynne (najczęściej pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mineralnego), dodatkowo mobilizujące siły odpornościowe organizmu i uaktywniające procesy zdrowienia. Jak twierdził Reckeweg [7], choroba powstaje w wyniku przeładowania ustroju substancjami szkodliwymi (homotoksynami), którymi mogą być zarazki chorobotwórcze zawarte w pożywieniu i środowisku zewnętrznym, substancje toksyczne lub niektóre endogenne produkty przemiany materii. Preparaty antyhomotoksyczne są więc wielokrotnie rozcieńczonymi dawkami substancji, które podane w dużej ilości osobie zdrowej spowodują wystąpienie objawów podobnych do tych, jakie odczuwa chory. Mają zatem one pobudzić mechanizmy obronne organizmu w celu zwalczania i eliminacji homotoksyn. Takim właśnie antyhomotoksycznym preparatem jest Euphorbium compositum, który zawiera w swoim składzie m.in. wilczomlecz żywiconośny, sasankę łąkową, wyciąg z błony śluzowej świni oraz jodek rtęci. Zasadność stosowania tego preparatu w nieżytach nosa i zatok autorzy zamierzali ocenić.

Cel pracy

Celem pracy była próba oceny skuteczności Euphorbium compositum w leczeniu przewlekłego nieżytu błony śluzowej nosa i zatok.

Materiał i metodyka

Badaniom poddano 30 pacjentów w wieku od 12 do 72 lat (15 kobiet i 15 mężczyzn), skarżących się na dolegliwości związane z przewlekłym nieżytem nosa i zatok przynosowych, którzy w danej chwili nie wymagali leczenia operacyjnego czy też skojarzonej terapii farmakologicznej. Wśród nich były osoby, u których dominowały objawy nieżytu nosa (przewlekły nieżyt nosa zanikowy, przerostowy, alergiczny – 13 osób) oraz chorzy z dominującym odczynem zatokowym (jedno- bądź obustronne przewlekle zapalenie komórek sitowych – 17 osób). W badanej grupie znajdowali się chorzy wcześniej leczeni operacyjnie (7 osób – polipektomia, operacja zatok szczękowych, operacja przegrody nosa), zachowawczo (9 osób – cykle antybiotykoterapii, punkcje zatok szczękowych, krople obkurczające, diatermia krótkofalowa) oraz pacjenci nie leczeni do czasu badań (14 osób). W okresie terapii za pomocą Euphorbium compositum nie stosowali oni żadnych innych leków miejscowych i ogólnych, związanych z chorobą nosa czy zatok. Chorych poddano trzytygodniowej kuracji preparatem Euphorbium compositum, który stosowano równolegle w dwóch postaciach: aerozolu do nosa – 3 razy dziennie po 2 dawki do każdego przewodu nosowego – oraz kropli doustnych w dawce 3 razy dziennie po 10 kropli. Krople podawano w celu szybszego nasycenia preparatem, a także wykonania dodatkowych badań bakteriologicznych Gardna. Skuteczność działania preparatu sprawdzono u wszystkich badanych osób, oceniając stan kliniczny (wywiad i badanie laryngologiczne) przed i w czasie do dwóch tygodni po kuracji ze szczególnym zwróceniem uwagi na subiektywne odczucia chorego, które uporządkowano według skali analogowej (patrz tabele). Rutynowe badanie laryngologiczne było poszerzone w niektórych przypadkach (11 osób) wykonaniem punkcji zatok szczękowych z odnotowaniem ich pojemności. U 15 badanych wykonano także przed i po kuracji badanie rynomanometryczne [4,10] metodą rynomanometrii czynnej i przedniej, oceniające wielkość przepływu powietrza przez jamy nosa w jednostce czasu (cm3/sek) w czasie wdechu i wydechu przy ciśnieniu 150 Pa. Również u 15 badanych wykonano przed i po kuracji badanie bakteriologiczne wymazów z nosa i gardła, pobieranych jałową wymazówką i wysiewanych zaraz po pobraniu na agar z krwią, agar czekoladowy oraz bulion z cukrem. Bakteriologiczna ocena wymazów sprowadzała się do określenia rodzaju szczepu bakteryjnego i jego cech biochemicznych, które badano przy użyciu automatycznego systemu ATB (bio Merieux – Francja). Oznaczeń dokonywano na paskach ID 32 Staph, Rapie ID 32 Strept, ID 32 E oraz na paskach API NH i API E. Dodatkowo wszystkie szczepy określane jako Staphylococcus testowano na obecność koagulaty metodą probówkową.

Drożność	Pogorszenie	Bez zmian	Poprawa	Wyraźna poprawa	Razem
n	2	4	6	3	15
f	0,13	0,27	0,4	0,2	1

Tab. 1 Stan drożności nosa na podst. oceny rynomanometrycznej po kuracji w stosunku do tego, jaki zarejestrowano przed kuracją (n- liczna przypadków; f- liczba frakcji)

Wyniki

Po kuracji preparatem Euphorbium compositum stwierdzono:
a)zmianę odczuć subiektywnych chorych wyrażającą się poprawą warunków oddychania przez nos, zmniejszeniem ilości zalegającej w jamach nosa wydzieliny oraz złagodzeniem bólów głowy i polepszeniem powonienia (tab. 1), 27 chorych zgłaszało poprawę drożności nosa, a wśród nich 7 określało ją jako wyraźną, 26 chorych zaobserwowało zmniejszenie ilości wydmuchiwanej z nosa wydzieliny – za wyraźną uznało tę reakcję 3 z nich, 2 chorych podało złagodzenie bólów głowy, a 7 ustąpienie (w grupie badanych było 12 chorych zgłaszających bóle głowy przed kuracją), 6 chorych podało poprawę odnośnie odczuwania zapachów, w tym 1 chory określił ją jako wyraźna (przed kuracją na upośledzenie powonienia skarżyło się 12 chorych);
b)zwiększenie przepływów powietrza przez jamy nosa u 9 z 15 badanych za pomocą testu rynomanometrycznego (w 6 przypadkach odnotowanych jako stan poprawy przepływy powietrza wzrosły o 10 do 40%, a w 3 – co zarejestrowano jako stan wyraźnej poprawy – przepływy zwiększyły się o ponad 40%) (tab. 2);
c)zwiększenie pojemności zatok szczękowych w 3 przypadkach o 2-4 cm3 oraz o ponad 4 cm3 w 4 przypadkach; punkcje przed i po kuracji wykonano u 11 chorych (tab. 3);
d)zmniejszenie o połowę liczby przypadków wyhodowania gronkowca złocistego (przed kuracją 8 przypadków, po kuracji 4 przypadki) oraz uzyskanie zmian cech biochemicznych izolowanych drobnoustrojów wraz ze zmianą przynależności niektórych z nich do odpowiedniego gatunku. Ponadto w badaniach bakteriologicznych wykazano brak wpływu ocenianego preparatu na wytwarzanie koagulazy przez szczepy gronkowców;
e)nie odnotowano objawów ubocznych związanych z przyjmowaniem leku.

Drożność	Pogorszenie	Bez zmian	Większa o 2-4 cm2	Większa o ponad 4 cm2	Razem
n	0	4	3	4	11
f	0	0,36	0,28	0,36	1

Tab. 2 Pojemność zatok szczękowych w punkcjach kontrolnych po kuracji w stosunku do tego, jakie zarejestrowano przed kuracją (n-liczba przypadków; f-wartość frakcji).

Podsumowanie

Uzyskane wyniki (wysoki udział przypadków, w których osiągnięto poprawę kliniczną – tabele 1, 2, 3 z wartościami frakcji) wskazują na dobrą skuteczność Euphorbium compositum, uzyskaną nie tylko poprzez fakt oddziaływania leku jako nawilżającego jamy nosa, ale także dzięki jego zdolności do wpływania na procesy regeneracyjne błony śluzowej oraz na efektywność mechanizmów odpornościowych [5]. Powyższa ocena skuteczności działania preparatu pozostaje w zgodzie z obserwacjami innych autorów [6, 12], którzy podkreślają wysoką wartość terapeutyczną Euphorbium compositum. Podsumowując przeprowadzone badania można stwierdzić, że antyhomotoksyczny preparat Euphorbium compositum znajduje zastosowanie w leczeniu przewlekłych stanów nieżytowych błony śluzowej nosa i zatok przynosowych, redukując nieprzyjemne doznania pacjentów związane z chorobą zwłaszcza, że w czasie jego stosowania nie zaobserwowano żadnych objawów niepożądanych [1, 12].
Autorzy wyrażają nadzieję, iż poczynione dotąd obserwacje zostaną potwierdzone prowadzonymi dalej badaniami, uwzględniającymi większą liczebność grupy badanej oraz porównanie jej z odpowiednio dobraną grupą kontrolną. Chęć zaprezentowania dotychczasowych wyników była podyktowana coraz bardziej powszechnym wykorzystaniem metod leczenia antyhomotoksycznego oraz faktem rozpoczęcia się okresu jesienno-zimowego, sprzyjającego zaostrzeniom przewlekłych stanów zapalnych w obrębie górnych dróg oddechowych.

Drożność	Pogorszenie	Bez zmian	Poprawa	Wyraźna poprawa	Razem
n	2	3	20	7	30
f	0	0,1	0,67	0,23	1
Wydzielina	Zwiększenie ilośći	Bez zmian	Zmniejszenie ilości	Wyraźne zmniejszenie	Razem
n	0	4	23	3	30
f	0	0,13	0,77	0,1	1
Bóle głowy	Nasilenie	Bez zmian	Złagodzenie	Ustąpienie	Razem
n	0	3	2	7	12
f	0	0,25	0,17	0,58	1
Powonienie	Pogorszenie	Bez zmian	Poprawa	Wyraźna poprawa	Razem
n	0	6	5	1	12
f	0	0,5	0,42	0,08	1

Tab. 3 Stan drożności nosa na podstawie oceny rynomanometrycznej po kuracji w stosunku do tego, jaki zarejestrowano przed kuracją (n-liczba przypadków; f-wartość frakcji).

Piśmiennictwo

U autora.
Adres I autora:
Andrzej Jankowski
Piotrkowska 224 m 8
90-360 Łódź
tel. 636-00-95